Datos personales

Por una Asturies con más puxu. Per ahí per ende, per acá y acuyá, lo nueso, lo d´ayeri y lo de güei

viernes, 12 de agosto de 2011

Ayalgues amatagaes: Bedriñana





N´Ast: Pa rematar la selmana, vamos estrenar una estaya nueva nel blogue que vamos nomar “ayalgues amatagaes”: trataremos d´amosar coses que paécennos interesantes pero que, si nun nos les cuenten, igual nos pasen esapercibíes ente otres tamién señalaes. Pa entamar, vamos treslladanos a una de les parroquies pa nós perguapes del conceyu La Villa: Bedriñana. Ellí ta asitiada la ilesia de San Andrés, de porte románicu, pero con dellos indicios de ser una xoya amatagada del mal nomáu a nuesu talantar prerrománico. Los ventanos norte y sur, un modillón nel cantu noroeste y, sobre tou, la celosía oeste asemeyada a l´averada de Valdediós, amosen que tamos ante una fechura n´orixe d´arte asturiano (sieglos IX y X, agora si bien nomáu) camuflada por camudamientos posteriores n´otros estilos. Merez la pena facer una visitina pa esfrutar d´estes maravielles en piedra resaltaes cola igua de fae pocos años, pa nos de bon gustu. Otru mou d´apreciar la Ría y la so rodalada: otra vegada dos ayalgues por una ¡tamos que lo regalamos!
En Cast: Para terminar la semana, vamos a estrenar una sección nueva en el blog que llamaremos “tesoros escondidos”: trataremos de enseñar cosas que nos parecen interesantes pero que, si no nos las cuentan, igual nos pasan desapercibidas entre otras también importantes. Para comenzar, vamos a trasladarnos a una de las parroquias para nosotros más hermosas del municipio de La Villa/Villaviciosa: Bedriñana. Allí se encuentra la iglesia de San Andrés, de porte románico, pero con algunos indicios de ser una joya escondida del mal llamado a nuestro entender prerrománico. Las ventanitas norte y sur, un modillón en la esquina noroeste y, sobre todo, la celosía oeste similar a la cercana de Valdediós, demuestran que estamos ante una construcción en origen de arte asturiano (siglos IX y X, ahora si bien nominado) camuflada por reformas posteriores en otros estilos. Merece la pena hacer una visitina para disfrutar de estas maravillas en piedra resaltadas por la restauración de hace pocos años, para nosotros de buen gusto. Otro modo de apreciar la Ría y su entorno: otra vez dos tesoros por uno ¡estamos que lo regalamos!

2 comentarios:

Casía dijo...

Gracias por enseñarnos les ayalgues escondides, hay muchas y guapas

asturtsalia dijo...

Ta perguapu el blogue. Presta atopar esti tipu coses au afayar llugares y coses desconocíes. Teo yo tamién un blogue nel que, ente delles coses, faigo por falar d'eses ayalgues que pueblen Asturies y munches vegaes desconocemos pesie a vivir al llau.

http://asturtsalia.blogspot.com